چکیده
سفر، بن مایۀ بسیاري از متون ادبی است که به دلیل ماهیت آشنایی زدایانه‌اش از اهمیتی خاص در نگرش ادبی برخوردار است. از نخستین سفرنامه در ایران؛ یعنی سفرنامۀ ناصرخسرو تا امروز، این نوع ادبی به گونه‌هاي مختلف روایت شده است؛ از روایت سادة گزارشی تا روایت پست‌مدرن.
آنچه در این نوشتار بر آن تأکید می‌شود، سرشت روایی سفرنامه‌ها و جایگاه مؤثّر آنها در داستان‌نویسی ایران است؛ گاه همچون سفرنامۀ ناصرخسرو، نثري داستانی دارند و گاه بسان حکایت‌هاي گلستان، آفرینندة
داستانهایی کوتاه می‌شوند و زمانی نیز مانند سیاحتنامۀ ابراهیم‌بیگ، آغازگر رمان در ادب فارسی میشوند؛
ضمن این که، زبان، نوع نگاه و فضاسازي سفرنامه‌نویسان در آثار داستانی آنها کاملاً مشهود است.

لینک دانلود مستقیم مقاله.