این كتاب پنج فصل و یك نتیجه گیری دارد و همراه با عكس های قدیمی، فهرست منابع در اختیار پژوهندگان و دیگر علاقه مندان قرار گرفته است.
نویسندگان این كتاب زینب رنجبران و سید علیرضا گلشنی، نوید داده اند كه در ویراست بعدی، به دیدگاه سیاحان و جهانگردان دوره پهلوی درباره شیراز به صورت مستقل و مفصل خواهند پرداخت.

در این كتاب توصیف های جالبی از زبان جهانگردان در مورد شیراز آمده كه می تواند برای خوانندگان جذاب باشد.
مانند توصیف مادام دیولافوا فرانسوی از تنگ الله اكبر كه نوشته است تنها راهی كه از طریق آن ازاصفهان به شیراز وارد می شدند، تنگ الله اكبر بود كه تا شهر یك كیلومتر فاصله داشت.
ازدیدگاه این جهانگرد علت اینكه این تنگه به الله اكبر معروف شده بود این بود كه مسافر بعد از تحمل مشقات طولانی ، زمانی كه به این مكان می رسید و سرسبزی و مناظر دلربای شیراز را مشاهده می نمود بی اختیار و از سر حیرت الله اكبر می گفت.
با مقایسه توصیفات مادام دیولافوا كه در سال های 1259 ه.ق تا 1339 ه. ق در زمان قاجارها به ایران سفر كرد و موقعیت كنونی تنگ الله اكبر شیراز می توان به تغییرات و یافته های ارزشمندی دست یافت. شیراز آخرین پایتخت ایران پیش از تهران، مقصد جهانگردان بوده و خواهد بود.

منبع