محمدابراهیم باستانی پاریزی تاریخ‌دان، پژوهشگر، شاعر، مترجم، روزنامه‌نگار، موسیقی‌پژوه و استاد برجستهٔ دانشگاه تهران است. او تاریخ را با شعر و عناصر داستانی، نکات طنزآمیز و ضرب‌المثل درهم آمیخت و شیوهٔ بدیعی را در تاریخ‌نگاری پی‌انداخت که آثارش را خواندنی کرده است.
به‌اعتقادِ تاریخ‌پژوهان و محققان، پاریزی سبک تازه‌ای را در تاریخ‌نویسی بنیان نهاد. او را مورخی ادیب می‌دانند که با استفادهٔ فراوان از عناصر داستانی، شعر، حکایت، اصطلاحات و باورهای عامیانهٔ کرمان و پاریز، به آثارش رنگ‌وبوی محلی بخشیده است.
باستانی اهل پاریز بود؛ روستایی در سیرجانِ کرمان. زیر سایهٔ پدری اهل علم و شاعر رشد کرد. چیزی که در خانهٔ «حاج‌آخوند» فراوان بود، دیوان شاعران بود و کتاب‌های تاریخ. کودکِ دلبند حاج‌آخوند تحت‌تأثیر محیط خانه و پدر به تاریخ و ادبیات علاقمند شده و این علاقه و دلبستگی او را به تحصیل در رشته تاریخ کشاند. در کنار تاریخ‌پژوهی، قریحهٔ سرشارش را با مطالعهٔ دیوان شاعران بارور کرد تا جایی که اکنون منتقدان و اهل ادب او را یکی از شاعران توانای معاصر می‌دانند.
از همان دوران نوجوانی با مجله‌های آینده، مهر و شرق آشنا شد. خواندن «بینوایان» اثر ویکتور هوگو در خانهٔ پدری نیز او را با دنیای بزرگتری آشنا کرد. شوق به خواندن مجله‌ها و کتاب‌ها، او را به عالم نویسندگی کشاند. اولین نوشته‌اش با عنوان «تقصیر با مردان است، نه زن‌ها» در سال۱۳۲۱ در مجلهٔ «بیداری کرمان» منتشر شد. نخستین کتابش هم «پیغمبر دزدان» نام داشت که در سال۱۳۲۴ به‌چاپ رسید، زمانی که هنوز دانش‌آموز دانشسرای مقدماتی کرمان بود.
برای ادامهٔ تحصیل در رشتهٔ «تاریخ» در سال۱۳۲۶ به تهران آمد. در این ایام، اشعار و مقالاتش گاه با نام «باستانی پاریزی» و گاه بدون نام در مجله‌هایی چون یغما راهنمای کتاب، کیهان و اطلاعات چاپ شد.
پاریزی از دریچهٔ دیگری به تاریخ نگریست؛ از دریچهٔ ادبیات، شعر و داستان. می‌خواست وقایع سرد تاریخی را با چاشنی حکایت، شعر، نکات طنزآمیز، کنایه و… بیاراید تا مردم به خواندن تاریخ علاقه‌مند شوند. نثر کتاب‌هایش روان، خودمانی و طنزآگین است. شیرینی کلام و نزدیکی‌اش به‌زبان عامه، آثارش را خواندنی و جذاب کرده است. می‌گوید: «تاریخ چون قهوه تلخ است که باید با شیر و شکر آمیخته شود و در پَس حلق عموم ریخته شود.»
باستانی مدتی بعد از پذیرفته‌شدن در دورهٔ دکتری دانشگاه تهران، از سال۱۳۳۸ مدیریت مجلهٔ داخلی «دانشکدهٔ ادبیات» را به‌عهده گرفت و همکاری‌اش با دانشگاه آغاز شد. او بیش از ۶۰ سال در دانشگاه تهران هم درس خواند و هم درس داد. پس از اخذ مدرک دکتری و شروع تدریس در دانشکده ادبیات، تا سال۱۳۸۸ استادِ تمام‌وقت این دانشکده بود.
سبک باستانی در تاریخ‌نگاری البته موافقان و مخالفانی دارد. موافقان معتقدند که او با بهره‌گیری از ادبیات و طنز و شعر و ضرب‌المثل به‌زبان توده نزدیک شده و مردم را با تاریخ آشنا کرده است. مخالفان اما، تاریخ‌نگاری او را «غیرعلمی» و «عوامانه» می‌دانند.
از او بیش از ۶۰ کتاب و صدها مقاله دربارهٔ جنبه‌های مختلف تاریخ ایران به‌ویژه «تاریخ جغرافیای کرمان» به‌جا مانده است. آثار «هفت‌گانهٔ» او که همگی نام هفت دارد: «خاتون هفت‌قلعه»، «آسیای هفت‌سنگ»، «نای هفت‌بند»، «اژدهای هفت‌سر»، «زیر این هفت آسمان» و «سنگ هفت‌قلم» البته کتاب هشتمی هم به آن اضافه شد که به‌پیشنهاد ایرج افشار «هشت‌‌الهفت» نام گرفت. آخرین کتاب باستانی به‌نام «کوه‌ها باهم‌اند» نیز بعد از مرگ او منتشر شد. بیشتر آثار او بارها تجدیدچاپ شده است. «پیغمبر دزدان» در سال۱۳۹۵ به چاپ بیست‌ودوم، «یعقوب لیث» در سال۱۳۹۳ به چاپ دهم و «تلاش آزادی» در سال۱۳۹۱ به چاپ نهم رسید.
پاریزی قریحه و ذوق سرشاری نیز داشت. سروده‌های او مانند تاریخش، با چاشنی طنز و شوخ‌طبعی همراه است. اولین مجموعه‌شعری‌‌اش با نام «یادبود من» با مقدمه سعید نفیسی در سال۱۳۲۶ چاپ شد. پس از ۱۲ سال در ۱۳۴۰، کتاب «یاد و یادبود» او منتشر شد.