وضعیت علم و آموزش در دوره صفویه (با استناد به سفرنامه ها)

عصر صفویه یکی از با اهمیت ترین دوره های تاریخ ایران محسوب می شود. به علت ریشه مذهبی آن، چهره ویژه ای از حکومت جلوه گر می شود که زمینه بسیاری از تحولات اجتماعی، سیاسی، و مذهبی در اعصار بعدی را نیز پدید می آورد. در این دوران شاهان صفوی با انگیزه های خاص که بی تردید مهمترین آن ها حفظ تاج و تخت و استمرار استیلا بر سرزمین و پایداری در برابر دولت عثمانی بود، دست یاری به سوی عالمان دینی و به طور مشخص فقیهان شیعی دراز کردند و آن ها نیز که مطلوب خویش را، که همانا تبلیغ و ترویج مذهب تشیع امامیه و فقه جعفری می دانستند، این دعوت را به نیکی اجابت کرده و به یاری و به پشتوانه قدرت شاهان صفوی به تثبیت و تحکیم مبانی آموزش دینی درجهت ترویج اشاعه فقه جعفری پرداختند. بدین سان یکی از دوره های پرورنق بازار آموزش و پرورش علوم دینی و به ویژه علوم نقلی شیعه رقم خورد. این وضعیت توسط سیاحان اروپایی که در عهد صفویه به ایران سفر کرده اند، مورد توجه قرار گرفته و در نوشته یشان به خوبی قابل مشاهده است. آموزش و پرورش از ارکان عمده و اصلی ساختار فرهنگ و اصلی ساختار هر قوم و ملتی است. این نهاد نیز مانند سایرنهادهای اجتماعی پدیده ای تاریخی است و وجود سیال آن در بستر جاری زمان به پیش می آید و همواره برای شناخت افکار یک ملت، باید به شناخت این پدیده پرداخت.

توضیح از سایت