مارک انگلس(Mark Ingils) در سال 1982 کوشید به بلندترین قله کوه نیوزلند صعود کند. برف و بوران او را مجبور کرد که بیش از سیزده روز را در پناه شکافی یخی بگذراند و پس از نجات معجزه آسایش، هر دو پایش را به دلیل یخ زدگی شدید از دست داد. از آن پس مارک خود را مقطوع العضو می شناسد؛ اما با وجود این از خواسته هایش دست برنمی دارد. کارهایی که پس از معلولیتش انجام می دهد کارهایی است که انجام حتی یکی از آنها برای افراد عادی ممکن است به شکل آرزو و رؤیا جلوه گر شود: با لوله های فلزی که حالا حکم پاهایش را دارند ادامه تحصیل می دهد و در رشته بیوشیمی فارغ التحصیل می شود؛ به طور جدی به ورزش اسکی می پردازد؛ در مسابقات پارالمپیک موفق به کسب مدال نقره می شود؛ دوباره به همان کوهی می رود که پاهایش را از او گرفته و موفق می شود قله کوه را زیر پاهایش بگذارد؛ و نهایتا در سال 2006 بر فراز بلندترین قله کوه دنیا (اورست) می ایستد – در حالی که دیگر پایی برای یخ زدن و قطع شدن ندارد این کتاب روزنوشت های او در مسیر فتح اورست و داستانی از ایستادگی، صبوری، عزت نفس و عبور از موانعی است که هم از نظر فیزیکی و هم از نظر روانی غیرممکن به نظر می رسند. نویسنده شرح جزئیات وقایع را با چاشنی طنز همراه کرده تا ضمن آموزندگی و سرگرم کنندگی، مشوق و برانگیزاننده باشد.
متعجب خواهید شد اگر بدانید که مارک از هیچکدام از این موفقیت هایش رضایت کامل ندارد. او می گوید تنها وقتی از خودش رضایت پیدا کرد که شادی یک انسان را دید، شادی یک مرد تبتی به نام تیلای
