عرب های هور به زندگی و حیات عشق و علاقه ای وافری دارند، روح و روان پر شورشان پیوند نزدیکی با حال و هوای زیستگاه آنها دارد.با آمدن نسیمی از میان نیزارها می توان سرور و شعف را از هر سوی تالاب ها دید اما هنگام طوفان و نفیر بادهای موج‌آور و هراس انگیز ، گویی رخت سوگ بر هور می نشیند. گفتنی ست در این روزگار از روی نگرش سودجویانه ای که بر همه ی انسان ها چیره شده زندگی در این زیست گاه رو به زوال است، اما به نظرم هنگامی که از فراز آسمان به هور می نگریم، از آن چشم انداز با شکوه تر از آن نیست که مردی با خیزرانی بلند تعادلش را در بلمی که بر آب هایی که گویی تا به انتهای جهان امتداد یافته، نگه می دارد.
