دستيابي به نگرشي كلي در حوزه ي تاريخ فرهنگ، مستلزم شناخت اوضاع تاريخي و اجتماعي اقليتهاي جوامع است. زردشتيان به مثابه ي بقاياي پيروان آييني باستاني، عليرغم
تحولات تاريخي، هنوز در ايران و هند و ديگر كشورها زيست ميكنند. آنان را در ايران «زردشتي»
و در هند «پارسي» مي نامند. اين دو اقليت داراي ريشه هاي فرهنگي مشتركي با يكديگرند. شناخت
اوضاع فرهنگي و اجتماعي آنان در گذشته و حال، مستلزم تتبعات تاريخي است. در اين ميان، توجه
به آراي سياحان و مأموران اعزامي به ايران جايگاهي خاص دارد. در دورهي قاجار، به ويژه در زمان ناصرالدين شاه و مظفرالدين شاه، بسياري از اين سياحان و مأموران، ضمن گفت گو درباره ي مسائل فرهنگي و اجتماعي ايران، بسته به رويكردهاي مختلف خود، به بيان نظر راجع به زردشتيان پرداختند. در اين نوشتار به آراء و رويكردهاي سفرنامه نويسان خارجي عصر ناصري و مظفري درخصوص زردشتيان پرداخته ميشود. همچنين، علل اين رويكردهاي غالبا مثبت مورد بررسي قرار ميگيرد.
واژه هاي كليدي: زردشتيان، فرهنگ زردشتي، سفرنامه نويسان، عصر ناصري، عصر مظفري.

مطالعات تاريخ اسلام
سال چهارم/ شماره ي 12 /بهار 1391

www.safarvaname.ir