پیر لوتی” جهان گرد و نویسنده ی سرشناس فرانسوی است که کتاب پیش رو را تحت عنوان “به سوی اصفهان” در سال 1904 در قالب یک سفرنامه تألیف کرد. بدرالدین کتابی این اثر را به فارسی ترجمه کرده است و نشر اطلاعات آن را در سیصد و بیست و هفت صفحه به عرصه ی چاپ رسانده است.
در اواخر قرن نوزدهم، وزارت امور خارجه ی فرانسه، “پیر لوتی” را موظف کرد تا برای افزایش آگاهی از نیات خیرخواهانه فرانسه در شبه قاره به هند سفر کند. او باید در این سفر مراتب دوستی کشورش را به آگاهی مهاراجه ی هند می رساند؛ پس از آن بود که “پیر لوتی” از طریق هند به اصفهان و ایران سفر می کند. این کتاب که در قالب یک دفتر خاطرات به رشته ی تحریر درآمده و “به سوی اصفهان” نام گرفته، داستان این سفر را شرح می دهد.
نویسنده در کتاب “به سوی اصفهان” از پرداختن به معضلات بزرگ تاریخی، سیاسی و موضوعات مشابه خودداری کرده است؛ در عوض سفر پنجاه روزه ی خود به ایران را در قالب زیبایی های مسیر توصیف کرده و مشاهدات و اتفاقات روزانه را به شیوه ای بلیغ ثبت نموده است. این کتاب برخلاف اکثر نوشته های قبلی او فاقد عناصر ساختگی و شخصیت های داستانی می باشد. در اصل “به سوی اصفهان” یک سفرنامه است که سفر مختصر وی را در زمان پادشاهی مظفرالدین شاه از 17 آوریل 1901 با ورود به بندر بوشهر تا 7 ژوئن 1901 با خروج از بندر انزلی، در برمی گیرد.
عنوان “به سوی اصفهان” به دلیل دلبستگی “پیر لوتی” و ارتباط عمیق وی با شهر و آثار باستانی آن انتخاب شده است، اما فقط یک ششم مطالب این سفرنامه به اصفهان اختصاص دارد.
