خدا رفیق ما را بیامرزد، این کتاب نتیجه تلاش سرور است در جمع آوری روایت بیست و هشت افغانستانی از مهاجرتشان به ایران. البته این کتاب برای مهاجرت‌های پیش از دور دوم تسلط طالبان است ولی فرقی هم در اصل ماجرا ندارد. مهاجران افغانستانی جمعیتی قابل توجه و در آینده نزدیک تاثیرگذار در ایران هستند. نمی‌شود این جمعیت را ندیده گرفت. با اینکه مشترکات فرهنگی و زبانی ما بسیار است ولی گفتگوهای ما زیاد نبوده. این کتاب فرصتی شده تا درد دل بعضی از این مهاجرین را بخوانیم. تلخ و شیرین روایت هایشان از ایران میزبان را بدانیم و خودمان را اصلاح کنیم. از لابلای روایت‌ها هم متوجه شویم که هر چند بهترین میزبان نبوده ایم ولی میزبان بدی هم نبودیم. رهبر انقلاب فرمودند، دغدغه ما دغدغه ملت افغانستان است، این کتاب صدای بخشی از آن ملت است، بخشی که به ایران نزدیک‌تر هستند. کتاب وطن‌دار، روایت مردم خاموش است؛ یعنی کسانی که تابه‌حال کمتر موقعیت داشته‌اند تا مسائلی را که در جامعه مهاجر با آن سروکار داشته‌اند، مطرح کنند، حالا به‌صورت شفاف آن‌ها را با مخاطبان ایرانی و هم‌وطنان خودشان بازگو می‌کنند.
محمد سرور رجایی، شاعر و روزنامه نگار متولد ۲۸/۵/ ۱۳۴۸ کابل، در کابل درس خوانده است. از سال ۱۳۶۳به عضویت یکی از احزاب جهادی در آمده و مشغول کارهای فرهنگی میشود. در مقاومت غرب کابل حضور داشته و در سال ۱۳۷۳ به ایران مهاجرت میکند. در ایران با آشنایی با فرهنگیان مهاجر کشور فعالیت‌های فرهنگی _ ادبی خود را به صورت حرفه‌ای در تهران دنبال میکند که یکی از نتیجه های ماندگار آن تاسیس خانه ادبیات افغانستان در سال ۱۳۸۲ بود. وی آثار ادبی فراوانی بر جای گذاشته است. محمد سرور رجایی در اثر ابتلا به کرونا صبح پنجشنبه هفتم مرداد ۱۴۰۰ در بیمارستان میلاد تهران درگذشت. روحش شاد
