این کتاب سفرنامه‌ای متعارف نیست. در آن از سنت‌های بافندگی در ایران، بخش مهمی از هنرهای ایران، رسم‌ها، آداب و رسوم و گاه ریشهی تاریخی برخی از پدیده‌ها و حوادث سخن رفته است. همچنین از اتفاقاتی که در حین گردآوری اطلاعات اساسی در مورد فرش ایران برای نویسنده رخ داده یا به گوشش خورده از بار فرهنگی یا تاریخی خالی نیست.
در این سفرنامه نویسنده به برخی از هنرهای کاربردی، ابزارها و فنون و گاه ریشهی تاریخی آن‌ها یا نسبت آن‌ها با شهرها و مناطق کشور پرداخته است.
سفرنامه حاجی مهندس (سفرنامه فرش) افزون‌بر مقدمه یا بخش آغازین نسبتا طولانی، در دو بخش کلی نگاشته شده است. بخش نخست که با نام «شرق ایران» کار شده است، حاصل تحقیقات و مستندات حصوری از فرش دست‌باف خراسان، خراسان امروز، نیشابور، کردهای خراسان، ترکمنان، ارجب برخوان، شرق خراسان، سیستان، کرمان، سمنان، کاشان، مجموعه یزد و اصفهان است. «غرب ایران» عنوان بخش دوم است که حصوری از تجربیات سفر خود در باب فرش دست‌باف، بازمانده فرش طبری، تهران، تبریز، هشترود، زنگان، کردستان، قزوین، همدان، سنت لری در چهارمحال و بختیاری، سمیرم فارس، شیراز و قشقایی‌ها سخن گفته است و علاوه بر تاریخ فرش در این مناطق و شهرها به انواع فرش‌های هر منطقه و تاریخچه آن‌ها نیز پرداخته است. نویسنده در این دو بخش که حاصل سفر او به مناطق مختلف نام‌برده و تحقیق در کم و کیف انواع فرش دست‌باف در این مناطق ایران است به بیان سنت‌های قالی‌بافی در ایران، اصطلاحات در قالی‌بافی، انواع نقوش و طرح‌ها همت گماشته است. درواقع کتاب افزون‌بر سفرنامه خود به بیان بخشی از تاریخ، سنت و فرهنگ ایرانی پرداخته است که می‌توان به عنوان یک منبع غنی در حوزه فرش و قالی‌بافی ایران به آن نگاه کرد.
