پديده سفر به دليل اينکه حس ماجراجويي و روح جستجوگر آدمي را راضي مي نمايد، بسيار مورد پسند است. بسياري از بزرگان و شاعران ما از رودکي، پدر شعر پارسي، گرفته تا صائب تبريزي سفر را تجربه نموده اند و آن را نيز در شعر خود منعکس نموده اند. در ميان شاعران ادب پارسي نام سعدي در صدر تمام شاعران مسافر صاحب نام مي درخشد، از اين رو ناسپاسي است، اگر بي آن که نامي از سعدي نوشين گفتار بر زبان آوريم از مقوله سفر گذر نماييم. مسافرت هاي سعدي که نخست به انگيزه دانش اندوزي در نظاميه بغداد و پس از آن به خاطر حس ماجراجويي و جهان گردي و همچنين تا حدودي گرايشات عرفاني او صورت پذيرفت، بسيار طولاني بود. او از سرزمين هاي عرب، از شام و لبنان گرفته تا شرق آن زمان را سفر کرده بود. او از اين سفرها که بيشتر عمر خود را در آن سپري کرده بود، تجربيات فراواني اندوخت و حاصل همه فراز و فرود سفرهاي خود را در دو کتاب گلستان و بوستان جمع نمود و آن را تقديم ادب پارسي نمود.